Κοιτάζω έξω από το μπαλκόνι του δωματίου μου. Τι βλέπω; Τη θάλασσα. Μια θάλασσα τόσο σαγηνευτική, τόσο όμορφη, με καλεί κοντά της. Ντύνομαι βιαστικά και αρχίζω να κατευθύνομαι προς εκείνην. Περίεργο. Όλα όσα περνάω για πολλοστή φορά για να φτάσω εκεί πέρα μου φαίνονται τόσο ξένα. Τόσο καινούρια. Φαίνεται δεν είχα το χρόνο να τα δω όλα τόσο καλά όσο τώρα. Τώρα θέλω να τα δω και μου εμφανίστηκαν σαν να ξύπνησα από ένα παλιό όνειρο. Τα βήματά μου με μακραίνουν από την κλειστή κοινωνία της γειτονιάς μου. Κι όμως η θάλασσα δεν είναι πολύ μακρυά.Κατεβαίνω σιγά και ήρεμα τα σκαλιά που θα με βγάλουν σε αυτό που θέλω να δω. Η θάλασσα είναι εκεί, με περιμένει.
Να τα πούμε όπως κάνουμε συνέχεια εδώ και πολύ καιρό. Ξέρει να φυλάει μέσα της πολλά μυστικά. Να βυθίζονται αιώνια στον βυθό της και να ταξιδεύουν. Θα φανερωθούν μόνο όταν βρουν σε κάποια άλλη παραλία, σε κάποιο άλλο μέρος, το άτομο για το οποίο έχω πει τα μυστικά. Αλλά ξέρει να κρύβει τα μυστικά μου τόσο καλά. Θάλασσα μου σαν κι εσένα κάποτε φουρτούνες σήκωνα κι εγώ. ……Δεν υπάρχει κανένας εδώ κοντά. Μόνο εγώ και η θάλασσα. Μπορεί να μου μιλήσει, να μου πει αυτά που θέλω να ακούσω τόσο καιρό να χτυπάν στα τύμπανα του αυτιού μου. «ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» Είμαι ελεύθερος από κάθε άποψη, από κάθε άποψη! Βουτάω τα πόδια μου μέσα της, εισχωρώ σε έναν καινούριο κόσμο.
Τα γαλανά της νερά είναι ο καλύτερος σύντροφος. Η απόλυτη ησυχία. Οι σειρήνες μέσα στη θάλασσα σταματούν να τραγουδούν. Όλα σου δείχνουν το σωστό δρόμο. Μόνο εσύ και η θάλασσα. Φυλακίζομαι κι εγώ για πάντα μέσα στη θάλασσα. Φαίνεται πως είμαι κι εγώ ένα μυστικό, ένα μυστήριο. Βγαίνω απότομα να πάρω ανάσα. Αλίμονο και αν δεν υπήρχε κάτι τόσο δεσμευτικό όσο το οξυγόνο. Θα ήμουν για πάντα εκεί μέσα. Εγώ βγαίνω μα τα μυστικά μου μένουν. Η καρδιά μου μένει. Έχει πολλά μυστικά να κρύψει. Μακάρι αυτά τα νερά να βρεθούν την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος. Να ανοίξουν το σεντούκι με τα μυστικά και να είμαι και πάλι ελεύθερος. Μακάρι όλα να γίνουν όπως πριν. Δεν είναι πια στο δικό μου το χέρι. Τώρα περνά από τα νερά και την θέληση της θάλασσας. Ελπίζω να φανεί τόσο καλή όσο φερέγγυα ήταν…….
This entry was posted on Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007 at 4:22 μμ and is filed under Κραυγές.... You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed.
You can leave a response, or trackback from your own site.
Μου θύμισες τον λόγο που ο Καββαδίας είναι ένας απο τους αγαπημένους μου ποιητές.
«Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.
Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα ‘κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ… Σκεφτείτε… Εγώ.
Ένα καράβι… Να σας πάρει, Καίσαρ… Να μας πάρει…
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
– Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ’ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ’ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκι.
🙂 Είναι πραγματικό περίεργο αυτό με τη θάλασσα. Αυτό που τη νιώθεις ζωντανή, να σε ακούει, να σου μιλάει… Καλά τα φεγγάρια και τ αστέρια και όλα, μα μόνο η θάλασσα έχει αυτή τη δύναμη που περιγράφεις! Γι αυτό και γω την αγαπώ και δε μπορώ να ζήσω μακρία της!
Μμμμμάκια πολλά Ηλία μου και καλημέρα!!!
Κι εγώ το χαίρομαι τώρα που μπορώ πλέον! Μακάρι να κρατήσει για καιρό αυτό το πράγμα….
Askardamikti
H Θάλασσα είναι η αγαπημένη μου, η πιο αγαπημένη απ όλες. Κρύβει κάτι τόσο το ελκυστικό, δεν μπορώ να της αντισταθώ με κανένα τρόπο…. όσο για εμπιστοσαύνη, νομίζω μετά από αυτό το post είναι περιττό να πω πόσο την εμπιστεύομαι….
iLiAs
Έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφεις Λιάκο! Καλό σου κού πλέον (Sorry για την καθυστέρηση, αλλά έχω τρεχάματα με το σπίτι…)
Γλαρένια
Από τα καλύτερα τραγούδια του Πορτοκάλογλου…
Ελπήνωρ
Καλώς όρισες κι εσύ στο φτωχικό μου! Πραγματικά πολύ όμορφο το ποίημα-ύμνος στη θάλασσα… Τελικά έχουμε πολύ περισσότερα πράγματα που μας συν΄δεουν με την θάλασσα παρά να μας χωρίζουν…..
Nemo
Ούτε εγώ μπορώ να ζησω μακρυά της. Και ευτυχώςπ έρασα σε μέρος που την έχει αστείρευτη! If you know what i mean! 😀
«Θαλασσα πλατειά, σ’αγαπώ γιατί μου μοιάζεις»
Αυτό μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας την ανάρτησή σου. Σκέψεις τόσο όμοιες με αυτές που κάνω όταν βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα…Είχες δίκιο…
Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι
A Roamer beg(g)ins.... 
Xαίρομαι που βρίσκεις ευτυχία και ελευθερία κάθε στιγμή μέσα στην ημέρα…
Να την εμπιστεύεσαι τη θάλασσα φίλε, και να την αγαπάς…
Θάλασσα, πηγή έμπνευσης, πηγή ηρεμίας, γαλήνης!
Καλή βδομαδα Λιάκο, θαλασσινή, αλμυρή! 🙂
«Αχ θάλασσά μου σκοτεινή
θάλασσα αγριεμένη
πού θα με βγάλεις το πρωϊ
σε ποιά στεριά μου ξένη…»
΄Ετσι το θυμήθηκα..
Καλό σου βράδυ!
Γλαρένιες αγκαλιές
Μου θύμισες τον λόγο που ο Καββαδίας είναι ένας απο τους αγαπημένους μου ποιητές.
«Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.
Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα ‘κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ… Σκεφτείτε… Εγώ.
Ένα καράβι… Να σας πάρει, Καίσαρ… Να μας πάρει…
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
– Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ’ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ’ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκι.
(…) »
Tι όμορφος τρόπος για να «ταξιδεύεις»!!
🙂 Είναι πραγματικό περίεργο αυτό με τη θάλασσα. Αυτό που τη νιώθεις ζωντανή, να σε ακούει, να σου μιλάει… Καλά τα φεγγάρια και τ αστέρια και όλα, μα μόνο η θάλασσα έχει αυτή τη δύναμη που περιγράφεις! Γι αυτό και γω την αγαπώ και δε μπορώ να ζήσω μακρία της!
Μμμμμάκια πολλά Ηλία μου και καλημέρα!!!
Lockheart
Κι εγώ το χαίρομαι τώρα που μπορώ πλέον! Μακάρι να κρατήσει για καιρό αυτό το πράγμα….
Askardamikti
H Θάλασσα είναι η αγαπημένη μου, η πιο αγαπημένη απ όλες. Κρύβει κάτι τόσο το ελκυστικό, δεν μπορώ να της αντισταθώ με κανένα τρόπο…. όσο για εμπιστοσαύνη, νομίζω μετά από αυτό το post είναι περιττό να πω πόσο την εμπιστεύομαι….
iLiAs
Έτσι ακριβώς όπως τα περιγράφεις Λιάκο! Καλό σου κού πλέον (Sorry για την καθυστέρηση, αλλά έχω τρεχάματα με το σπίτι…)
Γλαρένια
Από τα καλύτερα τραγούδια του Πορτοκάλογλου…
Ελπήνωρ
Καλώς όρισες κι εσύ στο φτωχικό μου! Πραγματικά πολύ όμορφο το ποίημα-ύμνος στη θάλασσα… Τελικά έχουμε πολύ περισσότερα πράγματα που μας συν΄δεουν με την θάλασσα παρά να μας χωρίζουν…..
Nemo
Ούτε εγώ μπορώ να ζησω μακρυά της. Και ευτυχώςπ έρασα σε μέρος που την έχει αστείρευτη! If you know what i mean! 😀
«Θαλασσα πλατειά, σ’αγαπώ γιατί μου μοιάζεις»
Αυτό μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας την ανάρτησή σου. Σκέψεις τόσο όμοιες με αυτές που κάνω όταν βρίσκομαι κοντά στη θάλασσα…Είχες δίκιο…
Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι