I am too old for that stuff! :P

Επιστροφή και πάλι λοιπόν στην Αθήνα μετά από δυο εβδομάδες στα πάτρια εδάφη, μακρυά από internet, φοιτητική ’’ρουτίνα’’ και τα διάφορα συναφή. Αυτές οι δύο εβδομάδες κύλησαν, θα μπορούσα να πω, πολύ γρήγορα. Καφεδάκι με καλούς φίλους, βόλτες με το αμάξι, ξεκαθαρίσματα παλιών λογαριασμών…. Άρχισε να φτιάχνει και ο καιρός και να θυμίζει και πάλι καλοκαίρι (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Σε γενικά πλαίσια εάν θα μου έλεγαν να χαρακτηρίσω αυτές τις δεκαπέντε μέρες που πέρασα, οι πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός θα ήταν: Ήσυχα.

Παρόλα αυτά μέσα σε αυτές τις μέρες παρατήρησα μερικά πράγματα. Ίσως φταίει το ότι επέστρεψα σε ένα μέρος όπου έχω αρκετές αναμνήσεις και μια συγκεκριμένη καθημερινότητα που είχα τότε σε σύγκριση με τώρα. Είδα ότι έχω αλλάξει. Τόσο στον τρόπο σκέψης, όσο και στον τρόπο αντίδρασης σε πολλά θέματα. Και δεν έχω αλλάξει μόνο εγώ. Και οι γύρω μου. Προφανώς είναι αυτό που λέμε τόσο σαρκαστικά αλλά αναρωτιέμαι πόσο καλά το καταλαβαίνουμε, αυτό το: «Μεγαλώνουμε σιγά σιγά» Αλλάζουν τα θέλω μας, οι συνήθειες μας, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα. Είναι και αυτά τα 20 που κοντοζυγώνουν σε ένα μήνα περίπου…. Άκουγα λίγο μεγαλύτερους μου να το συζητάνε και πάντα μου φαινόταν περίεργο το πόσο μεγάλο θέμα το έκαναν. Αλλά ίσως τελικά να είχαν και δίκιο. Μπορεί ακόμα να φαίνομαι μικρός για αρκετούς από εσάς εδώ μέσα αλλά συνειδητοποιώ ότι πλέον δεν είμαι το σκατό που ξεκίνησε να γράφει πριν από δυόμισι χρόνια τις σκοτούρες και το άγχος εκείνης της περιόδου. Άνθρωποι γύρω μου άρχισαν να έχουν κάποιες απαιτήσεις από εμένα, εγώ άρχισα να έχω διαφορετικές απαιτήσεις από τον εαυτό μου και ξέρω ότι αυτά τα χρόνια που πέρασαν, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημα χρόνια, αλλά πάντα θα αναρωτιέσαι αν θα μπορούσες να ΜΗΝ κάνεις μερικά πράγματα από τόσο νωρίς. Είναι μια ηλικία στη ζωή σου που βιάζεσαι να μεγαλώσεις, να τα εξερευνήσεις όλα, να τα ζήσεις όλα. Και τότε ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση. Μέχρι να έρθει η στιγμή που λες ότι δεν θέλεις να μεγαλώσεις άλλο, θέλεις να κολλήσεις στα 20! Αλλά κι αυτό δεν γίνεται. Οπότε, you have to get used to it. Αυτό όμως που μπορείς να κάνεις είναι να μην προτρέχεις και να αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν όπως έχουν. Πιστεύω πως έχω κατακτήσει αρκετά πράγματα μέχρι τώρα για τα οποία είμαι περήφανος και δεν θα τα άλλαζα με τίποτα. Και ίσως και κάποια άλλα που να μην τα πραγματοποιούν όλοι οι εικοσάχρονοι της εποχής μου. 20’es crisis? Maybe….

Όπως και να έχει όσο μεγαλώνουμε αρχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά. Εξελισσόμαστε είτε για το καλύτερο είτε για το χειρότερο. Στην τελική ακόμα δεν έχει έρθει η ώρα να το κρίνουμε αυτό. Αλλά πιστεύω πως είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Νομίζω πως το έχω αναφέρει ξανά σε post μου, αλλά μπορεί να βλέπω αυτά που γράφω τώρα σε καμιά πεντάρα χρόνια και να λέω: «Τι μαλακίες έγραφα τότε;» μέχρι τότε όμως, έχουμε καιρό!

Προς το παρόν, χρόνια σας πολλά (αν και λίγο καθυστερημένα) και να περνάτε καλά!

Η.Θ.

The mind barrel

Περνάει ο καιρός. Περνάει πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο μπορούμε να αντιληφθούμε ή να υπολογίζουμε. Όλα είναι σχετικά. Σωστά, αλλά υπάρχει κάποια στιγμή που θα γυρίσεις το κεφάλι σου και θα πεις: Για κοίτα ρε παιδί μου πότε φτάσαμε ως εδώ. Δε νομίζω ότι είμαι ακόμα σε θέση να λέω κάτι τέτοιο, αλλά οι μέρες δεν θα αργήσουν να γίνουν μήνες, χρόνια, να φορτωθούν πάνω στην πλάτη μου και να με περιγελάν. Τότε είναι λοιπόν που θα πρέπει όταν θα γυρίσω πίσω το κεφάλι μου να αναρωτηθώ και κάτι άλλο: Τι έκανα όλον αυτόν τον καιρό; Κι εδώ είναι το σημείο που για πολλούς ανοίγει ένας γκρεμός μπροστά τους και τους προκαλεί να πέσουν μέσα. Να μην εμφανιστούν ποτέ ξανά, να πέφτουν για πάντα στο χάος του παρόντος, που δεν έχει στήριγμα για το μέλλον, με ένα κούφιο παρελθόν. Ελπίζω να μην φτάσω ποτέ στο σημείο.

Όλα μας λένε είναι θέμα επιλογών και το πόσο σωστές κινήσεις έχουμε κάνει στη ζωή μας. Όλα είναι ένα παιχνίδι λοιπόν…. Τώρα ένας νοήμων άνθρωπος θα με ρώταγε: «Που θέλεις να καταλήξεις;» Και η απάντηση είναι: «Πουθενά….»

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να σταματήσω, δεν έχω θεματολογία, δεν έχω περιεχόμενο. Είναι πολλές οι σκέψεις και πολλά αυτά που περνάν από το μυαλό μου, αλλά είναι σα να έχεις βάλει ένα κάνιστρο στο μυαλό μου. Όπως ακριβώς λειτουργεί το κάνιστρο λοιπόν. Εάν δεν το ανοίξεις δεν τρέχει καθόλου, ακόμα και αν είναι γεμάτο, εάν το ανοίξεις λίγο θα τρέξει λίγο, εάν το ανοίξεις τέρμα θα βγάλει όσο έχει. Εγώ αυτήν την εποχή έχω το κάνιστρο κλειστό. Εσείς είστε αυτοί που το ανοίγετε και αρχίζω και γράφω και να γράφω στα δικά σας post, τεράστια σχόλια…. Ψάχνω να βρω την αφορμή λοιπόν με λίγα λόγια. Που δεν μου έρχεται αυθόρμητα, θέλω ένα ερέθισμα. Μέχρι να μπουν σε τάξη λοιπόν όλα αυτά, και να μπορέσω να γράψω ένα post με αρχή μέση και τέλος, μέχρι να ανοίξει και πάλι το βαρέλι των σκέψεων, θα με υποστείτε! :D. Ή θα προσπαθείτε να διαβάσετε κάτι που στο τέλος δεν θα έχει νόημα. Παρωχημένες σκέψεις εδώ κι εκεί. Focus λοιπόν…. Αυτά….

ps Η photo είναι από εδώ… Αξίζει πραγματικά να ρίξετε μια ματιά.