False alarm?

Εδώ και μισή ώρα είμαι μπροστά από το ανοιγμένο έγγραφο του word και προσπαθώ να γράψω κάτι. Κάνω μια προσπάθεια, την κοιτάζω, την μαρκάρω, την διαγράφω. Δεν μου βγαίνει λέω, και ξαναπροσπαθώ. Εδώ και μισή ώρα, το ίδιο πράγμα ακριβώς. Τα σκάτωσα. Έχω αυτήν την αίσθηση χωρίς όμως να μπορώ να την δικαιολογήσω απόλυτα. I am missing data. Δεν έχω δεδομένα για κάτι τέτοιο. Στους περισσότερους τομείς όλα πάνε καλά. Παρόλα αυτά, το υποσυνείδητό μου προσπαθεί κάτι να μου πει. Εδώ και καιρό τώρα. Και ξαφνικά από το πουθενά, έρχεται ένας άνθρωπος και σου αναποδογυρίζει όλη σου τη ζωή! Προσπαθεί (ενσυνείδητα, ασυνείδητα, αυτό δεν το γνωρίζω) να σου βγάλει το μέσα έξω, να εξωτερικεύσεις αυτά που δεν τολμάς να πεις ανοιχτά. Και αναρωτιέσαι: Σε ξέρει μόνο μερικούς μήνες και μπορεί να σε καταλάβει πολύ περισσότερο από ανθρώπους που σε γνωρίζουν χρόνια. Ίσως να φταίει και το ότι όποτε βρίσκομαι με αυτόν τον άνθρωπο το αλκοόλ ρέει άφθονο, οι ενδοιασμοί και τα καθωσπρεπειλήκια χάνονται και μένεις εσύ, μόνος σου, γυμνός, μπροστά στο φως. «Τι έχεις;» μια τόσο μικρή ερώτηση, που παίρνει χώρο για μια τόσο μακροσκελή απάντηση…. Αρκούμαι στο: «Τίποτα!». Και πραγματικά, στην αρχή αυτή η απλή απάντηση με κάλυπτε. Βλέπετε, δεν το έψαχνα περισσότερο, ίσως και να μην ήθελα να το ψάξω. Αλλά όσο αυτή η ερώτηση γινόταν όλο και πιο συχνή, το υποσυνείδητο άρχισε να βαράει καμπανάκια. Μέχρι που ένα απόγευμα ήρθε και με βρήκε μέσα στα νεύρα. Η κλασική ερώτηση βγήκε τόσο αυθόρμητα: «Τι έχεις;». κι άρχισα να εξηγώ τους λόγους που είχα τόσα πολλά νεύρα. Ήταν ένα προσωπικό θέμα μιας πολύ καλής μου φίλης. Και σηκώνεται πάνω κι ετοιμάζεται να φύγει. «Τι έγινε;» ρωτάω, και μου απαντάει: «Φεύγω γιατί τόση ώρα σε ακούω να μου λες μαλακίες!». Πάγωσα. «θέλεις να μου πεις ότι τόσα νεύρα προέρχονται από το πρόβλημα της φίλης σου, τόσο καιρό σε ρωτάω τι έχεις κι εσύ το πρώτο πράγμα που σου ήρθε να μου πεις είναι το πρόβλημα της φίλης σου;» είχε δίκιο. Σα να έδειχνα πολύ περισσότερο ενδιαφέρον για όλους τους γύρω μου παρά για εμένα. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά, το να βάζεις τους άλλους πάνω από εσένα, όσο αλτρουιστικό κι αν ακούγεται, δεν είναι και τόσο καλό πάντοτε. Αλλά λένε πως είναι πολύ πιο εύκολο να κοιτάξεις και να λύσεις τα προβλήματα των άλλων παρά τα δικά σου. Κι αυτό γιατί στους άλλους είσαι πιο αντικειμενικός. Με το που το κατάλαβα αυτό, αμέσως το μέσα ήρθε έξω και αμέσως όλα λύθηκαν, σαν μάγια που με είχαν από καιρό ρίξει σε λήθαργο και τώρα με ξύπνησαν. «Καιρός να κάνω κάτι λοιπόν και για εμένα».  Και αυτό κάνω. Το δύσκολο είναι να το καταλάβεις, αλλά το ακόμα πιο δύσκολο είναι να κάνεις πράξη αυτά που λες και σκέφτεσαι. Το να είσαι ’’ο εαυτός’’ έχει και το αντίστοιχο τίμημα. Αλλά πλέον είμαι σε θέση να το πληρώσω.

Σήμερα λοιπόν, εξακολουθώ να περνάω καλά, εξακολουθώ να κοιτάζω τα προβλήματα των άλλων και να κάνω ό,τι μπορώ και περνάει από το χέρι μου, αλλά πάνω απ’ όλα βάζω τα δικά μου θέλω. Τις δικές μου ανάγκες, τη δική μου ζωή. Γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι κι έχουμε έναν κάποιο εγωισμό. Για τα υπόλοιπα ζώα το λέμε ένστικτο αυτοσυντήρησης, επιβίωσης. Στους ανθρώπους λέγεται εγωισμός, όχι απαραίτητα με την κακή έννοια, νομίζω ότι υπάρχει και καλή έννοια. Προσπαθώ τουλάχιστον.

Την επόμενη μέρα ξαναήρθε, και με είδε τόσο ήσυχο, τόσο κατασταλαγμένο, τόσο πράο. Και όταν με ξαναρώτησε την κλασική πλέον ερώτηση: «Τι έχεις» ήταν ίσως η μοναδική φορά που είπα «Τίποτα!»  και το εννοούσα….

Υ.Γ. Τελικά, κάτι κατάφερα να γράψω και σήμερα!  🙂