Κι αν τραγούδια θα γράψω κι αν θάλασσες κλάψω…

Περπατούσε στο δρόμο σαν χαμένη. Γι αυτήν κείνη τη στιγμή δεν υπήρχε δρόμος που να την βγάλει κάπου. Δεν υπήρχε δρόμος για τον γυρισμό. Ο Ορέστης είχε ένα ατύχημα….

Άναψε μηχανικά ένα τσιγάρο καθώς προσπαθούσε να κατανοήσει τα λόγια που γυροφέρνανε μέσα στο μυαλό της και δεν ήθελε να καταλάβει. «Ένα σοβαρό ατύχημα….» Μα μόλις εχθές ήταν μαζί και περνάγανε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής τους…. «Ίσως και την χειρότερη….» Σκέφτηκε. Το ψιλόβροχο άρχισε να γίνεται πιο δυνατό. Έσφιξε πιο γερά το ροζ κασκόλ της που τη έκανε ’’προκλητικά ακαταμάχητη’’ για να προστατέψει τον υπέροχο λαιμό της. Ήταν πανέμορφη, ακόμα και τώρα, σε αυτήν την τρομακτική έκφραση που είχαν πάρει τα μάτια της και τις ρυτίδες που είχαν χαρακώσει το μέτωπό της….

Μπήκε μέσα στην εθνικό κήπο. Τριγύρισε λίγο μέσα στα δέντρα. Εκεί ήταν το πρώτο ραντεβού τους. Εκεί πίσω από τους πυκνούς θάμνους και την τεράστια καστανιά στο παγκάκι κοντά στη λίμνη την είχε φιλήσει για πρώτη φορά. Ήταν καλοκαιράκι, ο ήλιος μόλις που έπεφτε και η ατμόσφαιρα είχε πάρει μια δροσερή αύρα…. Το φιλί τους ήταν καυτό και υγρό…. «Χμμ, γεύση βανίλια…» της είχε πει τότε. «Θέλω όποτε σε φιλάω να αισθάνομαι αυτήν την υπέροχη γεύση στα χείλη μου….» Ένα κρώξιμο από τα κλουβιά πιο κάτω την έφεραν στο παρόν. «Τι θα κάνω τώρα;»

Βγήκε από τον κήπο με δύο μαύρα ποτάμια να τρέχουν από τα μάτια της. Η μάσκαρα είχε βάψει σε πένθιμο χρώμα την διάθεσή της. «Έλα Χριστίνα, ο Ορέστης….εεε….έφυγε….» δεν θα το συγχωρούσε ποτέ στον εαυτό της αυτό το πράγμα…. ΑΥΤΗ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕ!

…………………………………………………………………..

Είχε ξημερώσει κι ακόμα δεν είχε κλείσει έστω για λίγο τα βλέφαρά του. Την είχε πληγώσει πολύ. Και δεν το ήθελε. Ούτε καν που του πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσαν να έχουν τέτοια κατάληξη τα πράγματα… «ΦΥΓΕ!!!!….». ήταν η κραυγή της που του είχε σφηνωθεί μέσα στο κεφάλι και δεν τον άφηνε να ησυχάσει…. Άναψε ακόμα ένα τσιγάρο και κατέβασε και την τελευταία γουλιά που είχε απομείνει από το Whisky. «Κάτι πρέπει να κάνω για να με συγχωρέσει…. Κάτι για να της δείξω ότι ακόμα την αγαπάω…. Μάλλον θα πρέπει να σταματήσω από αυτό το πράγμα που με ώθησε να την πληγώσω τόσο πολύ….» Πέταξε το ποτήρι στον τοίχο και έσκυψε ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε. Έπιασε τα ξανθά του μαλλιά και άρχισε να κλαίει. «Σ’ αγαπώ….»

Με ταχύ βήμα κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Στον καθρέφτη υπήρχαν ακόμα τα γράμματα από το κόκκινο κραγιόν της να του υπενθυμίζουν την πίστη και την αιώνια υπόσχεσή της. «Θα σ’ αγαπάω για πάντα!». Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του για να συνέλθει, έβαλε το αγαπημένο της κόκκινο πουλόβερ του, έριξε μια ματιά από το μπαλκόνι προς την θάλασσα και το απέραντο γαλάζιο που φαινόταν μπροστά του να ματώνει από τις ακτίνες του ηλίου κι πήρε τον δρόμο προς το σπίτι της….

………………………………………………………………

Ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι του Φλεβάρη, όπου ο ουρανός ήταν γκρι και τα σύννεφα έκλαιγαν, μια πορεία ακολουθούσε τον Ορέστη στο έσχατο μέρος. Όλοι κλαίγανε. Η μητέρα του, ο αδερφός του, φίλοι και οι συγγενείς του. Μόνο εκείνη έμενε ατάραχη στο όλο θέαμα. Ακολουθούσε την πομπή με το μαύρο παλτό και το ροζ κασκόλ της να διακοσμεί τον αλαβάστρινο λαιμό της. Ανέκφραστη σα να της είχαν φορέσει μια μάσκα. Στο χέρι της κρατούσε ένα moleskin. Το moleskin του Ορέστη. Η ταφή έγινε σε γρήγορους ρυθμούς κάτω από την δυνατή και ακατάπαυστη βροχή. Όλοι πέταξαν από ένα λουλούδι. Εκείνη, ξετύλιξε το κασκόλ της, το αγαπημένο του ροζ κασκόλ της και το πέταξε με δύναμη…. Μετά αποχώρησε…. Άφησε την βροχή να κάνει όλα τα υπόλοιπα. Να την βρέξει να την ποτίσει, να την διαπεράσει και να σβήσει την τελευταία φωτιά που είχε απομείνει μέσα στην καρδιά της. Αλλά δεν τα κατάφερε καλά. Έμεινα ακόμα μια σπίθα μέσα της. Και σύντομα θα γινόταν η νέα πυρκαγιά στη ζωή της….

Άνοιξε το moleskin. Στην πρώτη σελίδα υπήρχε ένα ξεραμένο φύλλο. Ήταν φύλο από την καστανιά, εκείνη την πρώτη φορά που της εξέφρασε την αγάπη του. Και μύριζε ακόμα βανίλια. Όλη η σελίδα ποτισμένη από κάποιο άρωμα που είχε βρει για του την θυμίζει…. Διάβαζε κάθε σελίδα αχόρταγα και έβρισκε μικρά κειμήλια από διάφορες μικρές ευτυχισμένες στιγμές που είχαν περάσει μαζί και που εκείνης της είχαν περάσει απαρατήρητες…. Τότε έκλαψε πικρά με λυγμούς για όλα όσα είχε χάσει και γιατί το moleskin είχε μείνει μισό. Προς τα μισά, το μόνο που βρήκε ήταν ένα σ’ αγαπώ και μια προσωπογραφία της φτιαγμένη από κάρβουνο. Ήταν η τελευταία σελίδα όλης της Ιστορίας…. Το ραδιόφωνο έπαιζε Nama….

Κι αν τραγούδια θα γράψω

κι αν θάλασσες κλάψω….για σένα…

πίσω δεν θα γυρίσω, φιλιά να ζητήσω….χαμένα…

………………………………………………………………

«Ορέστη!!!!!! Πρόσεχε!!!» ξεφώνισε με όλη της τη δύναμη, εκείνος, ακούγοντας την άρχισε να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα, μέχρι που σκόνταψε πάνω σε μια πέτρα και χτύπησε το πόδι του…. «Μαμά!!!», άρχισε να ξεφωνίζει ο μικρός, καθώς η Χριστίνα έτρεχε προς το μέρος του για να τον περιθάλψει. Είχε ματώσει το πόδι του και έκλαιγε περισσότερο από φόβο παρά από πόνο…. Εκείνη, τον πήρε μια αγκαλιά του φίλησε τις ξανθιές του μπούκλες και του σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια του και το αίμα που είχε τρέξει στο πόδι του…. «Είδες; Καλύτερα έτσι!» και του έκλεισε το μάτι.

Κάθισε ξανά στο παγκάκι, μέσα στον εθνικό κήπο, στο ίδιο γνωστό παγκάκι. Ήταν καλοκαίρι. Έβγαλε από την τσάντα της το moleskin, πέρασε τα γνωστά κι αγαπημένα γράμματα, πέρασε και την σκισμένη σελίδα που υπήρχε ακριβώς δίπλα από το σ’ αγαπώ και το θλιμμένο πρόσωπό της και ακούμπησε το μαντήλι που είχε σκουπίσει τον μικρό Ορέστη. Κοίταξε ψηλά στον ουρανό, χαμογέλασε και μετά έκλεισε για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια της…. Είχε βρει τον δικό της τρόπο να γεμίσει αυτό το μισοτελειωμένο moleskin….