Η βαλίτσα….

Αυτή είναι η απάντησει στην πρόσκληση του ανήσυχου στο νέο blogoπάιχνιδο! Με βάση την παρακάτω φωτογραφία θα πρέπε ινα γράψω αυτό πυο μου έρχεται στο μυαλό εκείνη τη στιγμή! Εγώ έγραψα ένα την ώρα που δέχτηκα την πρόσκληση και ένα τώρα που μου ήρθε όταν το postαρα… Ελπίζω να ευχαριστηθείτε και τα δύο το ίδιο!

Αυτή η βαλίτσα έχει όλα όσα σε θυμίζουν… Θέλω να την ξεφορτωθώ, να μην υπάρχουν θύμισες από εσένα. γιατί σε αγάπησα με όλη μου την καρδιά και την ψυχή και εσύ με πρόδωσες. Μου είχες πει ότι θα μείνουμε για πάντα μαζί εκείνη την ημέρα. Αλλά δεν κρατάς ποτέ τις υποσχέσεις σου. Αλλά εγώ εξακολουθώ να σε αγαπώ. Έχω μαζέψει τα πάντα σε μια βαλίτσα και νοιώθω ότι έχω ξεριζώσει ένα κομμάτι από την καρδιά μου. πόσο θα ήθελα να την ανοίξω, να σε δω μέσα από αυτά γι μια τελευταία φορά… ανοίγω την βαλίτσα και τα βλέπω όλα έτσι όπως τα είχες αφήσει εσύ… δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου και τα παίρνει ο αέρας μακρυά…. Γιατί έφυγες; Τα δάκρυα εξακολουθούν να τρέχουν. Η βαλίτσα όμως κλείνει… Αυτός ο λογαριασμός πρέπει να κλείσει… το ψιλόβροψο που έριχνε τόση ώρα έχει αρχίσει και γίνεται ακόμα πιο δυνατό… τώρα έχει αρχίσει και διαπερνά το παλτό μου…. Γίνεται βαρύ. Κρατάω την βαλίτσα και κατευθύνομαι προς τα αγαπημένα σου μέρη. Κάθε μου βήμα γίνεται ακόμα πιο δύσκολο… ο αέρας φυσάει κατ ευθείαν από την θάλασσα σα να μου λέει¨ «φύγε!» προσπαθώ και τελικά φτάνω δίπλα από το αγαπημένο σου μέρος…. Βάζω μια τελευταία δύναμη και εκσφενδονίζω την βαλίτσα στα βράχια… η βαλίτσα με μιας ανοίγει και όλα όσα σε θυμίζουν ξεχύνονται στο νερό και τον δυνατό αέρα…. Το πρώτο κύμα παρασέρνει πολλά πράγματα… Τα βράχια τα τσακίζουν! Η καρδιά μου έχει ξεριζωθεί… είμαι ένας άνθρωπος χωρίς καδιά… αισθάνομαι ότι κρυώνω… Τα βράχια έχουν τσακίσει τα περισσότερα πράγματά σου.,… τα νερά τα παρασέρνουν σε απύθμενα βάθη. Η ψυχή και ο νους μου προσπαθούν να τα φτάσουν… ίσως ακόμα δεν είναι αργά! Ίσως μπορέσω να σε σώσω! Αλλά είμαι πολύ βαρύς για να κουνηθώ.. κρυώνω και είμαι βαρύς… κρυώνω και δεν έχω πια καρδιά. Την ξερίζωσες όταν έφυγες. Την πηρές μαζί σου… και τότε το αναπάντεχο… μια μπιζουτιέρα σου έρχεται από τα βάθη των κυμάτων και σπάει σε πολλά κομμάτια πάνω στα βράχια… μέσα από τη μπιζουτιέρα ένα γυάλινο κουτάκι που γλύτωσε την πρόσκρουση και κατευθύνεται κατ ευθείαν πάνω μου…. το πιάνω… έχει κάτι μέσα. Κάτι σαν σημείωμα… δεν το είχα προσέξει πριν αυτό…. Το ανοίγω… Και μέσα, είχε το φως. Την θέρμη, την καρδιά μου… Δύο ήλιοι και ένα σημείωμα… Κάποτε μου χάρισες την καρδιά σου και εγώ δεν την δέχτηκα. Τώρα είναι καιρός να σου τα ανταποδώσω. Σ ευχαριστώ για όσα μου χεις χαρίσει… Αλλά έπρεπε να φύγω… Δεν το επέλεξα εγώ… Ελπίζω να καταλάβεις κάποια μέρα… τα δάκρυά μου τρέχουν και πάλι καυτά… κοιτάζω τριγύρω μου και δεν έχει μείνει τίποτα από τη βαλίτσα… Διάβρωσε τα πάντα, την καρδιά την ψυχή μου και κυρίως τα πράγματά σου… αλλά μια καρδιά μου ξαναδόθηκε. Φοράω τους ήλιους στο λαιμό και είμαι πάλι δυνατός. Πετάω το παλτό μου στην θάλασσα… Δεν το χρειάζομαι πλέον. Δεν κρυώνω… Είμαι ζεστός… τώρα ξέρω. Φεύγω… Μα τώρα ξέρω…

Αυτή η βαλίτσα κρύβει τα πάντα! Τα όνειρα τις ανησυχίες μας! Όλα όσα ζήσαμε μαζί! Μια παρέα, έξι χρόνια! Έξι χρόνια χαράς. Ζήσαμε πολλά μαζί, λύπες χαρές! Και όσο απίστευτο και αν φαίνεται. Όλα χωράνε μέσα σε μια βαλίτσα! Η παραλία θα γίνει το καταφύγιό της! Αρχίζουμε όλοι σκάβουμε έναν μεγάλο λάκκο! Μεγάλη η βαλίτσα βλέπεις! Ο λάκκος άνοιξε. Κι εμείς ανοίγουμε για μια τελευταία φορά την βαλίτσα. Βγάζουμε ο καθένας από ένα αντικείμενο που μας στιγμάτισε περισσότερο. Πολλοί έχουν την ίδια στιγμή έτσι το αντικείμενο σπάει στα δύο και στα τρία ώστε όλοι να πάρουν από ένα. Αυτό, θα είναι το λάφυρό μας λέμε! Και έχουμε δίκιο! Για όλα όσα ζήσαμε και όλα όσα θα ζήσουμε στο μέλλον! Πάντα πορεία στο μέλλον, χωρίς να ξεχνάμε αυτά που περάσαμε στο παρελθόν! Όλοι συμφωνούμε και αρχίζουμε και θάβουμε την βαλίτσα! «Η παραλία θα είναι το νέο σου σπίτι, το νέο σου καταφύγιο!». Τελειώνουμε το θάψιμο και κάθιδροι μπαίνουμε μέσα στη θάλασσα. Να μας αγαλλιάσει, να μας καθαρίσει, να μας εξαγνίσει! Χαιρόμαστε τη ζωή. «Και τα αντικείμενα; Πότε θα τα ξαναπάρουμε;» Ρωτάει αλλά ξέρει την απάντηση. Δεν χρειάζεται να έχεις κάποια αντικείμενα. Οι στιγμές που θα έπρεπε να θυμάσαι έχουν χαραχτεί μέσα στην καρδιά και το μυαλό σου! Και προπάντων μέσα στην ψυχή σου! Όλη η παρέα γινόμαστε μια αγκαλιά! Μένουμε έτσι για αρκετή ώρα! Μετά, μετά πρέπει να χωρίσουμε. Μπορεί να κάνουμε πολύ καιρό να ξαναϊδωθούμε, μα πάντα θα ξέρουμε που να στραφούμε όταν θα χρειαστούμε κάποιον κοντά μας. Κάποιον που συνωμότησε μαζί σου για να θάψετε αυτά που είναι βαθειά ριζωμένα στην καρδιά σου! Όλοι έχουμε ένα κρυφό μυστικό και ένα κομμάτι σε ένα μέρος του σπιτιού μας να μας το υπενθυμίζει! Να γυρνάμε όταν το χρειαζόμαστε! Δεν λέμε τίποτα άλλο, τα άλλα τα έχουν πει τα μάτια. Σε λίγες ώρες θα ταξιδεύουμε για διαφορετικές γωνιές της Ελλάδας…

Έγω δινω πάσα στην Blogoμανούνα, την αδερφούλα και τον πατέρα, αλλα και σε όλους όσους θέλουν να παίξουν αυτό το παιχνιδάκι!