Όταν το παρελθόν στοιχειώνει….

Τα μάτια του αντίκρισαν τις πρώτες ακτίνες του ηλίου και έμειναν έκθαμβα… Πόση ομορφιά κρυβόταν τόσο καλά ακριβώς μπροστά του. Ή μήπως δεν κρυβόταν; Οι ακτίνες του ηλίου συνέχισαν να τον τυφλώνουν… τώρα πλέον δεν ήταν πρωί, αλλά μεσημέρι. Απόστρεψε το πρόσωπό του να προφυλαχτεί. Γύρισε και αντίκρισε ένα πανέμορφο τοπίο. Ένα ρυάκι με καθάρια νερά που οι ακτίνες του ηλίου το έκαναν να λαμποκοπάει σαν το πιο αστραφτερό διαμάντι. Ένα ρυάκι που γινόταν η ζωοδόχος πηγή για τα υπέροχα πλατάνια που πλαισίωναν το τοπίο με φόντο ένα καταπράσινο βουνό και ένα γαλανό ουρανό. Ένα σύννεφο περνούσε ακριβώς εκείνη τη στιγμή από πάνω του. Και στο βάθος, μια υπέροχη θηλυκή παρουσία. Που έπαιζε με τα νερά του ρυακιού και χαιρόταν τη ζωή. Αυτή η εικόνα τον ενθουσίασε! Τον έκανε να θέλει να πλησιάσει την κοπέλα! Να την αγκαλιάσει, να την φιλήσει! Έτρεχε με όλη του τη δύναμη, μα… όταν έφτασε ακριβώς εκεί, το ρυάκι γέμισε με αίμα, η κοπέλα άρχισε να ουρλιάζει και ο ουρανός έγινε σταχτής και άρχισε να κλαίει… Γιατί! Έλεγε και ξανάλεγε…

Την αγαπούσε την Ερμιόνη. Την αγαπούσε πολύ. Κα της το έδειχνε. Και δεν φοβόταν κανέναν! Γιατί κι εκείνη τον αγαπούσε αλλά τελικά άλλοι είναι αυτού που θα κανονίσουν το τι θα γίνει στην επόμενη πράξη της ζωής….

Ξύπνησε κάθιδρος από τον φριχτό εφιάλτη που τον αναστάτωνε και του διέκοπτε τον ύπνο εδώ και εφτά χρόνια… Κοίταξε το ρολόι και είδε ότι αυτήν τη φορά το παρελθόν του τον είχε ξυπνήσει πολύ πιο νωρίς από το κανονικό. Η ώρα ήταν δύο και μισή τα ξημερώματα. Δεν είχε όμως όρεξη να ξανακοιμηθεί και οι εφιάλτες να επιστρέψουν. Σηκώθηκε, έβαλε ένα ποτό και κάθισε στην βεράντα του δωματίου του. «Ως πότε θα τυραννιέμαι από αυτό το μαρτύριο. Πότε επιτέλους θα ελευθερωθώ από αυτόν τον βραχνά;». το φεγγάρι από πάνω του ήταν ο μόνος του σύντροφος εκείνη τη δύσκολη ώρα, που τα περισσότερα μάτια της πόλης ήταν κλειστά και ονειρεύονταν αυτά που θα ήθελαν να ζήσουν. Αλλά τελικά έκανε λάθος. Την απόλυτη ησυχία την έσπασε το κινητό του που άρχισε να δονείται πάνω στο κομοδίνο στο βάθος του δωματίου. Σηκώθηκε και πήγε μέχρι εκεί για να δει ποιος θα μπορούσε να τον έχει θυμηθεί εκείνη την ώρα. ’’ΑΓΓΕΛΕ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΑΘΟΡΥΒΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΞΥΠΝΗΣΑ. ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ ΝΑ ΕΡΘΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΚΑΛΥΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟ. ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ ΠΟΛΥ, ΤΑ ΛΕΜΕ’’. «Πολύ περίεργο για τον Αντώνη αυτό το πράγμα…. Δεν του έχει ξανατύχει. Να δω τι θα πω στον κύριο Παπαντωνίου πάλι για να τον καλύψω…»

Η αλήθεια είναι ότι είχε καλύψει τον Αντώνη περισσότερες φορές απ’ ότι θα έπρεπε κανονικά. Όχι ότι δεν ήθελε. Ο Αντώνης ζούσε με όλη τη σημασία της λέξης τη ζωή του. Κάθε βράδυ έξοδοι, ατελείωτα ξενύχτια και ξεφαντώματα μέχρι πρωίας. Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι και η δική του ζωή καθώς ήταν και μερικά χρόνια νεότερος από τον Αντώνη. Αλλά το παρελθόν του δεν το άφηνε να συνεχίσει. Μάλλον αυτός δεν άφηνε το παρελθόν του πίσω… Την αγαπούσε την Ερμιόνη. Την αγαπούσε με όλη του την ψυχή. Και της το έδειχνε με κάθε τρόπο. Ακόμα και τώρα, εφτά χρόνια από τον άδικο χαμό της, αυτός ακόμα την αγαπά και δεν την ξεχνά….

Το πρωινό δεν άργησε να έρθει, ο φωτεινός δίσκος του ηλίου, αδύναμος ακόμα ρίχνει τις πρώτες του ακτίνες στην σκοτεινή γωνιά της βεράντας του Άγγελου. «Πόσο καιρό έχω να ασχοληθώ με το σπίτι μου; Αλήθεια, ασχολήθηκα ποτέ;». η αλήθεια είναι ότι ποτέ του δεν ασχολήθηκε με το σπίτι του. Έτσι ακριβώς όπως το είχε παραλάβει από τον προηγούμενο σπιτονοικοκύρη, έτσι ακριβώς το είχε αφήσει. Είχε προσθέσει μόνο το κρεβάτι του και το γραφείο με τον υπολογιστή του. Πραγματικά όλα αυτά τα χρόνια ζούσε σε άθλια κατάσταση, κάνοντας ένα δρομολόγιο πολύ τυποποιημένο που δεν ενδιαφερόταν να το αλλάξει. «Αχ ας ήσουν εδώ μαζί μου βρε Ερμιόνη, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα.». Οι σκέψεις του διακόπηκαν από τον διαπεραστικό ήχο του ξυπνητηριού του που χτυπούσε ανελέητα στο κομοδίνο δίπλα στο κινητό του. Καιρός να αφήσω το παρελθόν μέσα σε αυτό το στοιχειωμένο σπίτι και να βγω έξω. Ετοιμάστηκε γρήγορα για την δουλειά του. Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη όταν ήταν να φύγει και δεν τον συγκίνησε καθόλου. Είχε πάψει να ενδιαφέρεται πλέον….

Για την blogoμανούλα μου!